1. Η ελληνική θέση σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και άλλες θαλάσσιες ζώνες είναι γνωστή, απολύτως σαφής και σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο. Όλα τα νησιά (ανεξαρτήτως μεγέθους), εκτός των χωρικών τους υδάτων δικαιούνται υφαλοκρηπίδας και όλων των άλλων θαλασσίων ζωνών (συνορεύουσα ζώνη, ΑΟΖ κλπ), όπως ακριβώς και τα ηπειρωτικά εδάφη. Η θέση αυτή, όπως προανέφερα, ερείδεται στο Διεθνές Δίκαιο και ειδικότερα στο άρθρο 121 (2) της Σύμβασης του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας.
2. Σε ό,τι αφορά ειδικότερα το ερώτημα για τη νήσο Στρογγύλη, η οποία ανήκει στο νησιωτικό σύμπλεγμα Καστελλορίζου, σημειώνω ότι:
α) Σύμφωνα με την ισχύουσα αρχαιολογική νομοθεσία η κήρυξη αρχαιολογικού χώρου, καθόλου δεν συνεπάγεται απαγόρευση κάθε οικοδομικής δραστηριότητας στο νησί. Η κήρυξη μιας περιοχής ως αρχαιολογικού χώρου σημαίνει ότι υπάρχει ενδιαφέρον και επιτήρηση της αρχαιολογικής υπηρεσίας. Τέτοιοι αρχαιολογικοί χώροι υπάρχουν πάμπολλοι στην ηπειρωτική και τη νησιωτική Ελλάδα. Άλλωστε ακόμη και αν δεν υπήρχε απλώς κήρυξη αρχαιολογικού χώρου, αλλά θέσπιση αρχαιολογικής ζώνης αδόμητης ή περιορισμένης δόμησης (Α΄ ή Β΄) και πάλι θα υπήρχε οικονομική δραστηριότητα. Στην προκειμένη φυσικά περίπτωση δεν τίθεται καν θέμα αρχαιολογικής ζώνης, αλλά απλώς αρχαιολογικού χώρου.
Μια «ανάγνωση» της ελληνικής αρχαιολογικής νομοθεσίας, όπως αυτή που εμπεριέχεται στην ερώτηση είναι απολύτως εσφαλμένη, αυθαίρετη και άσχετη προς το διεθνές δίκαιο. Η Στρογγύλη δεν είναι άλλωστε βράχος, αλλά νήσος, τα δε αρχαιολογικά ευρήματα είναι μια λαμπρή ιστορική απόδειξη πως το νησί αυτό είχε και έχει τη δυνατότητα να στηρίξει οικονομική δραστηριότητα. Αρχαιολογικοί χώροι και μάλιστα με την πρόβλεψη ζωνών και αυστηρών περιορισμών δόμησης είναι πολλά νησιά μας που έχουν εντονότατη τουριστική ή άλλη οικονομική δραστηριότητα στο Αιγαίο.
β) Είναι συνεπώς προφανές ότι η κήρυξη αρχαιολογικού χώρου σε ένα νησί, ακόμη και αν αυτό αφορά το σύνολο της επιφάνειας του, δεν επηρεάζει σε τίποτα το δικαίωμα του σε υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ ή άλλες θαλάσσιες ζώνες.
3. Η θέσπιση, ειδικότερα, Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) στον ελληνικό θαλάσσιο χώρο αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα, η άσκηση του οποίου ανήκει στην ευχέρεια της χώρας μας στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου και το κυριαρχικό δικαίωμα της υφαλοκρηπίδας που συμπίπτει ως έκταση με την ΑΟΖ υπάρχει ούτως ή άλλως ab initio και ipso facto.
4. Επίσης, πρέπει να καταστεί σαφές ότι το σύνολο των δικαιωμάτων που προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, συμπεριλαμβανομένων αυτών για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, δεν υπόκεινται σε κανένα χρονικό ή άλλο περιορισμό. Τα δικαιώματα αυτά ούτε απεμπολούνται, ούτε εξασθενούν. Οι κινήσεις μας γίνονται με την επιβεβλημένη σύνεση, προσοχή και ψυχραιμία, με αποκλειστικό γνώμονα το εθνικό συμφέρον.
5. Είναι, τέλος, προφανές ότι η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών μεταξύ των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου, την οποία επιθυμούμε, πέρα από τις σημαντικές οικονομικές ευκαιρίες που δημιουργεί, λειτουργεί και ως καταλύτης περιφερειακής ειρήνης και σταθερότητας.
9 Οκτωβρίου, 2013