Οι ισχύουσες διεθνείς συμφωνίες (Συνθήκη της Λωζάννης 1923, Ιταλοτουρκικές Συμφωνίες 1932, Συνθήκη Παρισίων 1947) κατοχυρώνουν πλήρως και σαφώς την ελληνική κυριαρχία σε όλα τα ελληνικά νησιά και δεν επιδέχονται παρερμηνείες. Βάσει αυτών καθώς και του ορισμού του εύρους των ελληνικών χωρικών υδάτων στα έξι (6) ναυτικά μίλια, καθορίζονται τα θαλάσσια σύνορα της χώρας.
Ως προς την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας, η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας (1982) εισάγει ένα νομικό ορισμό της υφαλοκρηπίδας και ένα συγκεκριμένο πλαίσιο οριοθέτησης στο οποίο δεν χωρά καμία συζήτηση περί γεωλογικών κριτηρίων. Τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και μελλοντικής ΑΟΖ έχουν σαφώς προσδιορισθεί στο άρθρο 2(1) του ν. 2289/1995, όπως τροποποιήθηκε με τον νόμο 4001/2011, ο οποίος προβλέπει ρητά ότι: «Ελλείψει συμφωνίας οριοθέτησης με γειτονικά κράτη των οποίων οι ακτές είναι παρακείμενες ή αντικείμενες με τις ελληνικές ακτές, το εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (αφ’ ής κηρυχθεί) είναι η μέση γραμμή, κάθε σημείο της οποίας απέχει ίση απόσταση από τα εγγύτερα σημεία των γραμμών βάσης (τόσο ηπειρωτικών όσο και νησιωτικών) από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης». Ο νόμος αυτός έχει κατατεθεί και στο Γραφείο Ωκεανίων Υποθέσεων και Δικαίου της Θάλασσας του ΟΗΕ (DOALOS) και έχει δημοσιευθεί στο Δελτίο Δικαίου της Θάλασσας το οποίο εκδίδει το ως άνω Γραφείο. Με τη δημοσίευση αυτή έχει καταστεί σε όλους γνωστή η θέση της χώρας μας ότι τα εξωτερικά όρια της υφαλοκρηπίδας της καθορίζονται με βάση την αρχή της μέσης γραμμής.
Οποιεσδήποτε τουρκικές απόπειρες αμφισβήτησης της κυριαρχίας και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων είναι ατελέσφορες και δεν επιφέρουν έννομες συνέπειες.
Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ
ΝΙΚΟΣ ΔΕΝΔΙΑΣ
24 Ιανουαρίου, 2020