Κύριε πρόεδρε, Kυρίες και Κύριοι συνάδελφοι,
Οι μαρτυρίες των επιζώντων της Ποντιακής γενοκτονίας μεταφέρουν ένα κλίμα δράματος. «Έβαλα πολύ χώμα στα αυτιά μου για να μην ακούω. Αλλά η βουή εσηκωνόταν από τις φωνές και το κλάμα ήταν τόσο μεγάλη, ώστε την άκουγε και ο ουρανός». Μία τέτοια ανατριχιαστική μαρτυρία δείχνει το μέγεθος του πόνου που βίωσε ο Ποντιακός ελληνισμός, θρηνώντας 353. 000 νεκρούς στην εκστρατεία εξόντωσης του που διήρκησε από τις 19 Μαΐου 1919 μέχρι το 1922.
Είναι αλήθεια ότι ο Ποντιακός ελληνισμός, ζώντας μακριά από το εθνικό κέντρο, κατάφερε να διατηρήσει ζωντανές όλες τις αξίες του έθνους, την ιστορία, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και να κρατήσει στις εσχατιές του ευρύτερου ελληνικού κόσμου ζωντανή τη φλόγα του. Και είναι αλήθεια ότι κατά το 19ο αιώνα ανέπτυξε μία πολυσχιδή δραστηριότητα μέσα από την οποία φάνηκε ότι έχει και το βάθος το ακαδημαϊκό, δημιουργώντας σχολεία εξαιρετικού επιπέδου, αλλά και την οικονομική δυνατότητα δημιουργώντας τέτοιες οικονομικές δομές ώστε να αποτελέσει ίσως το κυρίαρχο στοιχείο της περιοχές τις οποίες κατοικούσε. Πάντοτε μα πάντοτε συμβίωνε με τους άλλους λαούς, σε ένα πνεύμα ειρήνης συνεργασίας και κρατώντας την στην παράδοση των Ακρίτων του Βυζαντίου, διατηρούσε πάντοτε μέσα του την φλόγα του ελληνισμού.
Η επίθεση και η συστηματική διαδικασία εξόντωσης που εδέχθη από τις κεμαλικές και νεοτουρκικές ορδές, δεν κατάφεραν να πτοήσουν το πνεύμα του. Γι’ αυτό και όταν πλέον μετεγκαταστάθηκε ο εναπομείνας Ποντιακός ελληνισμός στην χώρα μας στην Ελλάδα, μέσα σε ένα δύσκολο κλίμα, μετά από μία εθνική καταστροφή και οικονομική κατάρρευση και αντιμετωπίζοντας πολλές φορές και την δυσπιστία των γηγενών πληθυσμών, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα με την πίστη του στις αρχές, στην Ορθοδοξία, με την πίστη του στην πατρίδα κατάφερε να ενσωματωθεί και να αναδειχθεί σε έναν από τους κορυφαίους, θα έλεγα, φορείς των εθνικών ιδεωδών. Και αυτό φάνηκε γιατί αμέσως μετά στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολέμησε με σθένος απέναντι στις φασιστικές ορδές.
Σήμερα, ο Ποντιακός ελληνισμός έχει καταφέρει, σε όλη τη χώρα, να αναδείξει τα χαρακτηριστικά του σε κάθε τοπική κοινωνία να έχει την παρουσία του, να κρατάει ζωντανή τη μνήμη της παράδοσης του και βέβαια να συμβάλει με κάθε δυνατό τρόπο, στην οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική εξέλιξη και πολιτική παρουσία του τόπου μας. Γι’ αυτό και για μας αποτελεί και χρέος και υποχρέωση να θυμόμαστε και να τιμούμε την μνήμη των θυμάτων και αποτελεί και υποχρέωση όχι μόνο αυτήν την ημέρα, αλλά και κάθε μέρα, να προσπαθούμε για το αυτονόητο: να αναγνωριστεί επιτέλους η Ποντιακή γενοκτονία και οφείλουμε να το κάνουμε όχι μέσα σε ένα πνεύμα αντεκδίκησης απέναντι στην Τουρκία, αλλά απέναντι σε ένα πνεύμα ότι η αναγνώριση της αλήθειας μπορεί να μας λυτρώσει για να πάμε στο μέλλον μαζί και θα ήταν μια πράξη ευθύνης και βαθιά λυτρωτική από την πλευρά της Τουρκίας η αναγνώριση των εγκλημάτων απέναντι στα θύματα της Ποντιακής γενοκτονίας.
Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι,
Θέλω να εκφράσω, εκ μέρους της Κυβέρνησης, τον απόλυτο σεβασμό και προσήλωση όλων μας σε αυτό τον εθνικό στόχο, δηλαδή στη διαδικασία αναγνώρισης της Ποντιακής γενοκτονίας ως μία από τις γενοκτονίες που χαρακτήρισαν τον προηγούμενο αιώνα και να φωνάξω και εγώ μαζί σας και μαζί με όλο τον Ποντιακό ελληνισμό: Ποτέ ξανά!
19 Μαΐου, 2020