Εμπορική Πολιτική της ΕΕ

Κοινή Εμπορική Πολιτική της ΕΕ

Η Ελλάδα, ως κράτος μέλος της ΕΕ, προωθεί τα συμφέροντά της στο πλαίσιο της εμπορικής πολιτικής της ΕΕ. Ενεργώντας από κοινού και με μία φωνή στην παγκόσμια σκηνή, αντί να ακολουθεί πολλαπλές χωριστές εμπορικές στρατηγικές, η ΕΕ έχει αναδειχθεί σε ισχυρό παράγοντα του παγκόσμιου εμπορίου.

Η Κοινή Εμπορική Πολιτική καλύπτει το εμπόριο αγαθών και υπηρεσιών, αλλά και θέματα, όπως για παράδειγμα οι εμπορικές πτυχές της πνευματικής ιδιοκτησίας, οι δημόσιες συμβάσεις και οι άμεσες ξένες επενδύσεις. Επίσης, προωθεί την περιβαλλοντική και κοινωνική βιώσιμη ανάπτυξη, ενώ βοηθά τις αναπτυσσόμενες χώρες να συμμετέχουν στο εμπόριο μέσω χαμηλότερων δασμών και προγραμμάτων στήριξης. Παράλληλα, θεσπίζει νομοθετικά μέτρα για την εμπορική άμυνα και την πρόσβαση στην αγορά, με κύριο σκοπό την προστασία των επιχειρήσεων της ΕΕ από αθέμιτες πρακτικές.

Η εμπορική πολιτική συνιστά ένα από τα πλέον ισχυρά εργαλεία της ΕΕ για τη διασφάλιση της οικονομικής ευημερίας και της ανταγωνιστικότητας της Ένωσης, καθώς υποστηρίζει και ενδυναμώνει την εσωτερική αγορά, αλλά και την εξωτερική δράση της Ένωσης. Η Ένωση επιδιώκει μέσω και της εμπορικής πολιτικής να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στο παγκόσμιο οικονομικό και εμπορικό γίγνεσθαι, προωθώντας τις προτεραιότητές της για ψηφιακή και κλιματική μετάβαση και προστατεύοντας παράλληλα τις αξίες και τα συμφέροντά της.

Μεσοπρόθεσμη στρατηγική της ΕΕ για την εμπορική πολιτική

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε το Φεβρουάριο 2021 την αναθεωρημένη εμπορική στρατηγική της, θέτοντας στο επίκεντρο την έννοια της ανοικτής στρατηγικής αυτονομίας. Λαμβάνει υπόψη τις νέες εσωτερικές και εξωτερικές προκλήσεις και ειδικότερα το νέο, πιο βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης, όπως ορίζεται από την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία και την Ευρωπαϊκή Ψηφιακή Στρατηγική. Aναγνωρίζει ότι η ΕΕ χρειάζεται μια νέα στρατηγική εμπορικής πολιτικής, η οποία θα υποστηρίζει την επίτευξη των στόχων της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της και θα προωθεί μεγαλύτερη βιωσιμότητα σύμφωνα με τη δέσμευσή της για πλήρη εφαρμογή των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ.

Προσδιορίζονται τρεις μεσοπρόθεσμοι στόχοι για την εμπορική πολιτική:
α) υποστήριξη της ανάκαμψης και της πράσινης και ψηφιακής μετάβασης της οικονομίας της ΕΕ,
β) διαμόρφωση παγκόσμιων κανόνων για μια πιο βιώσιμη και πιο δίκαιη παγκοσμιοποίηση,
γ) αύξηση της ικανότητας της ΕΕ να επιδιώκει τα συμφέροντά της και να επιβάλλει τα δικαιώματά της, καταπολεμώντας αθέμιτες πρακτικές μεταξύ άλλων και αυτόνομα, όπου χρειάζεται.

Παράλληλα, αναδεικνύει τη σημασία του πολυμερούς εμπορικού συστήματος και της ανάγκης για τη μεταρρύθμιση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου.

Περισσότερα στο σύνδεσμο:
https://ec.europa.eu/commission/presscorner/detail/en/ip_21_644

Πλαίσιο Κοινής Εμπορικής Πολιτικής

Η Κοινή Εμπορική Πολιτική καθορίζεται σε:

α) Πολυμερές επίπεδο/Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) είναι ο μόνος παγκόσμιος διεθνής οργανισμός που ρυθμίζει τους κανόνες εμπορίου μεταξύ των μελών του. Τόσο η ΕΕ όσο και τα κράτη μέλη είναι μέλη του ΠΟΕ. Στο πλαίσιο της άσκησης της κοινής εμπορικής πολιτικής, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διαπραγματεύεται και λαμβάνει το λόγο για λογαριασμό των κρατών-μελών στον ΠΟΕ.

Ο κύριος στόχος του οργανισμού είναι να παρέχει σταθερές, προβλέψιμες και ελεύθερες εμπορικές ροές μεταξύ των μελών του. Βασίζεται στις συμφωνίες του ΠΟΕ, οι οποίες διαπραγματεύτηκαν, υπογράφηκαν και επικυρώθηκαν από την πλειοψηφία κρατών του κόσμου. Οι κανόνες του ΠΟΕ συνιστούν την κατευθυντήρια γραμμή κατάρτιση και εφαρμογή της νομοθεσίας στον τομέα του εμπορίου.  

Οι κύριες δραστηριότητες του ΠΟΕ είναι:
-    να αποτελεί φόρουμ για τις διεθνείς εμπορικές διαπραγματεύσεις και να καθορίζει τους νομικούς κανόνες για τη διεξαγωγή του διεθνούς εμπορίου
-    να επιλύει εμπορικές διαφορές, όταν καταστρατηγούνται οι κανόνες του
-    να παρακολουθεί την εμπορική πολιτική των μελών του

Η δημιουργία του ΠΟΕ την 1η Ιανουαρίου 1995 σηματοδότησε τη μεγαλύτερη μεταρρύθμιση του διεθνούς εμπορίου από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ενώ η Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (GATT) (1948) αφορούσε κυρίως το εµπόριο αγαθών, ο ΠΟΕ και οι συµφωνίες του καλύπτουν, επίσης, το εµπόριο υπηρεσιών και πνευµατικής ιδιοκτησίας, ενώ περιλαμβάνει νέες διαδικασίες για την επίλυση των διαφορών.

Το ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων του ΠΟΕ είναι η Υπουργική Διάσκεψη, η οποία είθισται να συνέρχεται κάθε δύο χρόνια και συγκεντρώνει όλα τα μέλη του ΠΟΕ. Η 13ηΥπουργική Διάσκεψη έχει προγραμματιστεί να λάβει χώρα στις  26-29 Φεβρουαρίου 2024 στο ΆμπουΝτάμπι.

Περισσότερα για τον ΠΟΕ στο σύνδεσμο: https://www.wto.org/index.htm

Παράλληλα, η εμπορική πολιτική διαμορφώνεται και μέσω άλλων πολυμερών φόρουμ (π.χ. ΟΟΣΑ, G7, G20 κ.λπ.).

β) Διμερές επίπεδο (ΕΕ - τρίτες χώρες)

-  Εμπορικές & Επενδυτικές Συμφωνίες ΕΕ
Η ΕΕ διαχειρίζεται τις εμπορικές σχέσεις της με τρίτες χώρες μέσω διαφόρων εμπορικών και επενδυτικών συμφωνιών, οι οποίες είναι σύμφωνες και συμπληρώνουν τις δεσμεύσεις στο πλαίσιο του ΠΟΕ. Στοχεύουν στη δημιουργία καλύτερων εμπορικών ευκαιριών και στην υπέρβαση εμπορικών φραγμών, ενώ παράλληλα λειτουργούν και ως μέσο για να προωθούνται οι ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, από τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα έως το περιβάλλον και τα κοινωνικά δικαιώματα.

Οι εμπορικές συμφωνίες διαφέρουν ανάλογα με το περιεχόμενό τους:
•    Τελωνειακές Ενώσεις (Τουρκία, Ανδόρρα, Σαν Μαρίνο)
•    Προτιμησιακές εμπορικές συμφωνίες:
-    Εμπορικός πυλώνας Συμφωνιών Σύνδεσης (Association Agreements), οι οποίες συνιστούν ευρύτερες πολιτικές συμφωνίες, όπως με τις χώρες της Νοτίου Μεσογείου, τη Χιλή κ.ά.
-    Συμφωνίες Ελευθέρων Συναλλαγών (Free Trade Agreements), οι οποίες επιτρέπουν αμοιβαίο άνοιγμα αγορών με ανεπτυγμένες χώρες και αναδυόμενες οικονομίες, παρέχοντας προτιμησιακή πρόσβαση στις αγορές (π.χ. με την Ιαπωνία, τη Σιγκαπούρη, το Βιετνάμ κ.ά.).
-    Σφαιρικές & σε Βάθος Συμφωνίες Ελευθέρων Συναλλαγών (Deep and Comprehensive Free Trade Agreements), συχνά ως μέρος ευρύτερων πολιτικών συμφωνιών με γείτονες χώρες, οι οποίες περιλαμβάνουν δεσμεύσεις και για εναρμόνιση με το κοινοτικό κεκτημένο, όπως με τις χώρες της Ανατολικής Γειτονίας
-    Συμφωνίες Οικονομικής Εταιρικής Σχέσης (Economic Partnership Agreements), οι οποίες στηρίζουν την ανάπτυξη εμπορικών εταίρων από χώρες της Αφρικής, της Καραϊβικής και του Ειρηνικού.
•    Συμφωνίες για την Προστασία των Επενδύσεων (π.χ. με τη Σιγκαπούρη, το Βιετνάμ), καθώς και Συμφωνίες Διευκόλυνσης Επενδύσεων (π.χ. με την Ανγκόλα).
•    Διάφορες τομεακές εμπορικές συμφωνίες (π.χ. Συμφωνία για την Προστασία των Γεωγραφικών Ενδείξεων ΕΕ-Κίνας) ή και εναλλακτικές μορφές συνεργασίας (π.χ. Συμβούλιο Εμπορίου & Τεχνολογίας ΕΕ-ΗΠΑ).

Περισσότερα στο σύνδεσμο: https://policy.trade.ec.europa.eu/eu-trade-relationships-country-and-region/negotiations-and-agreements_en

- Συμφωνίες Προώθησης και Προστασίας Επενδύσεων Ελλάδας – Τρίτων χωρών

Από το 2009, με τη θέση σε ισχύ της Συνθήκης για τη Λειτουργία της ΕΕ (Συνθήκη της Λισσαβώνας) και την ενσωμάτωση της επενδυτικής πολιτικής στην κοινή εμπορική πολιτική της ΕΕ, οι Διμερείς Επενδυτικές Συμφωνίες (ΔΕΣ) των κρατών-μελών συνιστούν πλέον μέρος της ενωσιακής αρμοδιότητας.

Τα κράτη-μέλη διατηρούν τη δυνατότητα να εκκινούν διαπραγματεύσεις, να επαναδιαπραγματεύονται υφιστάμενες και να υπογράφουν νέες επενδυτικές συμφωνίες μετά από εξουσιοδότηση που λαμβάνουν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εφόσον κριθεί ότι οι εν λόγω συμφωνίες δεν αντίκεινται στο ενωσιακό δίκαιο και είναι συμβατές με την προσέγγιση της ΕΕ στον τομέα της προστασίας επενδύσεων (Κανονισμός (ΕΕ) 1219/2012 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 12ης Δεκεμβρίου 2012, που αφορά τη θέσπιση μεταβατικών ρυθμίσεων στο πλαίσιο Διμερών Επενδυτικών Συμφωνιών μεταξύ κρατών μελών και τρίτων χωρών).

Ο κατάλογος των χωρών που έχουν συνάψει Διμερή Επενδυτική Συμφωνία με την Ελλάδα μπορεί να βρεθεί στον σύνδεσμο https://investmentpolicy.unctad.org/international-investment-agreements/countries/81/greece?type=bits

γ)  Μονομερές επίπεδο/Εμπορική Νομοθεσία της ΕΕ

-    Εμπόριο με αναπτυσσόμενες χώρες
H ΕΕ έχει αναπτύξει έναν αυτόνομο εμπορικό διακανονισμό, το Σύστημα Γενικευμένων Προτιμήσεων (Generalised System of Preferences/ GSP), μέσω του οποίου παρέχει μη αμοιβαία προτιμησιακή πρόσβαση στην αγορά της ΕΕ σε 176 αναπτυσσόμενες χώρες και επικράτειες, με τη μορφή μειωμένων δασμών για τα εμπορεύματά τους κατά την είσοδό τους στην αγορά της ΕΕ. Στόχος είναι να συμβάλει στη μείωση της φτώχειας και στην προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης και της χρηστής διακυβέρνησης. Το GSP καλύπτει τρία ξεχωριστά καθεστώτα προτιμήσεων: (i) το τυπικό GSP, το οποίο παρέχει προτιμήσεις σε 176 αναπτυσσόμενες χώρες και εδάφη σε πάνω από 6300 δασμολογικές γραμμές, (ii) το ειδικό καθεστώς κινήτρων για τη βιώσιμη ανάπτυξη και τη χρηστή διακυβέρνηση, γνωστό ως GSP+, το οποίο προσφέρει πρόσθετες δασμολογικές μειώσεις για τη στήριξη των ευάλωτων αναπτυσσόμενων χωρών στην κύρωση και εφαρμογή των σχετικών διεθνών συμβάσεων και (iii) τη ρύθμιση "Όλα εκτός από τα όπλα" (EverythingButArms/ EBA), η οποία παρέχει πρόσβαση χωρίς δασμούς και ποσοστώσεις για τις 50 Λιγότερο Ανεπτυγμένες Χώρες (ΛΑΧ)

- Νομοθετικά μέσα για την προστασία της ΕΕ από αθέμιτες εμπορικές πρακτικές (μέτρα εμπορικής άμυνας, κανονισμός επιβολής κ.ά.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιθυμεί να διασφαλίσει ορθό και δίκαιο εμπόριο σε σχέση με τρίτες χώρες και την προστασία των βιομηχανιών και των παραγωγών της από αθέμιτες εμπορικές πρακτικές. Για το σκοπό αυτό, τα τελευταία έτη, η ΕΕ έχει δρομολογήσει μια ριζική μεταρρύθμιση των βασικών κανόνων που σχετίζονται με το εμπόριο. Ενδεικτικά αναφέρονται τα κάτωθι:
-   Εκσυγχρονισμός μέσων εμπορικής άμυνας: Με τον εκσυγχρονισμό των βασικών κανονισμών της ΕΕ κατά του ντάμπινγκ και των επιδοτήσεων (2017)  ενισχύθηκε η διαφάνεια και της προβλεψιμότητα των σχετικών ερευνών, καθώς και η αποτελεσματικότητα των μέτρων εμπορικής άμυνας, τα οποία είναι μείζονος σημασίας για την προστασία των ευρωπαίων παραγωγών από τις συναφείς αθέμιτες πρακτικές.
-    Έλεγχος Άμεσων Ξένων Επενδύσεων (Ιnvestment Screening): Ο εν λόγω Κανονισμός (2020)  θέσπισε ένα πλαίσιο συνεργασίας εντός της ΕΕ με στόχο το συντονισμό των δράσεων των ΚΜ σχετικά με τις άμεσες ξένες επενδύσεις τρίτων χωρών στην ΕΕ, ώστε να προστατευθούν τομείς στρατηγικού ενδιαφέροντος.
-    Έλεγχος Εξαγωγών: Ο αναθεωρημένος κανονισμός για τους κανόνες ελέγχου εξαγωγών αγαθών διπλής χρήσης (2021) περιλαμβάνει την κυβερνοασφάλεια και την τεχνολογία επιτήρησης, ενισχύοντας την ικανότητα της ΕΕ να προσαρμόζεται στους εξελισσόμενους κινδύνους για την ασφάλεια και στις ταχείες τεχνολογικές εξελίξεις μετριάζοντας τις επιπτώσεις τους.
-    Μέσο για τις διεθνείς δημόσιες συμβάσεις (International Procurement Instrument/ IPI): Με τον εν λόγω Κανονισμό (2022) αυξάνεται η δυνατότητα άσκησης επιρροής της ΕΕ για τη διαπραγμάτευση του ανοίγματος της αγοράς τρίτων χωρών, δημιουργώντας νέες ευκαιρίες για τις επιχειρήσεις της ΕΕ. Ενώ η ΕΕ διαθέτει ανοικτή αγορά δημοσίων συμβάσεων, η οποία είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο, οι εταιρείες της αντιμετωπίζουν συχνά δυσκολίες πρόσβασης για τη σύναψη δημόσιων συμβάσεων σε τρίτες χώρες, ιδίως σε τομείς στους οποίους η ΕΕ είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστική (π.χ. εξοπλισμός μεταφορών, τηλεπικοινωνίες, παραγωγή ενέργειας, ιατρικός εξοπλισμός και κατασκευαστικές υπηρεσίες).
-    Αντιμετώπιση των στρεβλωτικών επιπτώσεων των επιδοτήσεων τρίτων χωρών στην αγορά της ΕΕ: Χάρη στη νέα δέσμη κανόνων που προβλέπει ο εν λόγω Κανονισμός (2022), η ΕΕ παραμένοντας ανοικτή σε εμπορικές συναλλαγές και επενδύσεις, εξασφαλίζει ισότιμους όρους ανταγωνισμού για όλες τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην ενιαία αγορά, καθώς τα τελευταία χρόνια, οι ξένες επιδοτήσεις φαίνεται να έχουν στρεβλώσει την ενιαία αγορά, μεταξύ άλλων, παρέχοντας στους αποδέκτες τους αθέμιτο πλεονέκτημα για την εξαγορά εταιρειών ή τη σύναψη δημοσίων συμβάσεων στην ΕΕ.
-    Μέσο κατά του οικονομικού εξαναγκασμού (Anti-coercion Instrument): Έχει υπάρξει πολιτική συμφωνία για ένα νομοθετικό μέσο, το οποίο αποσκοπεί στην αποτροπή και την αντιστάθμιση (μέσω λήψης αντίμετρων) των εξαναγκαστικών μέτρων που λαμβάνουν τρίτες χώρες σε βάρος της ΕΕ ή/και των κρατών μελών.

H διαδικασία λήψης αποφάσεων για την εμπορική πολιτική της ΕΕ

Αντίθετα από άλλες πτυχές της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, όπως η κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας της ΕΕ, η εμπορική πολιτική εμπίπτει σχεδόν εξ ολοκλήρου στην αποκλειστική αρμοδιότητα της Ένωσης, το οποίο σημαίνει ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και προτάσεις σχετικά με την κοινή εμπορική πολιτική και διαπραγματεύεται εμπορικές συμφωνίες με τρίτες χώρες, βάσει τον κανόνων του ΠΟΕ, για λογαριασμό των κρατών μελών. Το άρθρο 206 & 207 της ΣΛΕΕ (Συνθήκη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης) καθορίζουν τον στόχο και τους κανόνες της εμπορικής πολιτικής της ΕΕ. Το άρθρο 218 της ΣΛΕΕ καθορίζει τη διαδικασία διαπραγμάτευσης και σύναψης εμπορικών συμφωνιών. Τα άρθρα 290, 291 και 294 τη διαδικασία έκδοσης νομοθετικών πράξεων (εκτελεστικών και κατ’ εξουσιοδότηση) για το εμπόριο.

Το έργο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής καθοδηγείται από τα κράτη μέλη. Το Συμβούλιο της ΕΕ (Συμβούλιο Υπουργών), το οποίο αποτελείται από εκπροσώπους των κυβερνήσεων των κρατών μελών, αποφασίζει, για παράδειγμα, τις εντολές διαπραγμάτευσης και τις διεθνείς συμφωνίες, καθώς και για διάφορα μέτρα εμπορικής πολιτικής, κατόπιν διαβουλεύσεων στα αρμόδια προπαρασκευαστικά όργανα. Επιπλέον, όταν λαμβάνονται αποφάσεις σε εμπορικές διαπραγματεύσεις που αφορούν τομείς που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα των κρατών μελών (π.χ. προστασία επενδύσεων), απαιτείται η έγκριση της Βουλής των Ελλήνων.

Μετά τη θέση σε ισχύ της Συνθήκης της Λισαβόνας το 2009, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ασχολείται στενότερα με την εμπορική πολιτική. Για παράδειγμα, οι Συμφωνίες Ελευθέρων Συναλλαγών και τα νομοθετικά μέτρα που σχετίζονται με την εμπορική πολιτική απαιτούν την έγκριση όχι μόνο του Συμβουλίου Υπουργών, αλλά και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Προώθηση ελληνικών θέσεων

Ως κράτος μέλος της ΕΕ, η Ελλάδα προωθεί τα συμφέροντά της στον τομέα της εμπορικής πολιτικής μέσω της ΕΕ. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι υποχρεωμένη να διαβουλεύεται τακτικά με τα κράτη μέλη, τα οποία συμμετέχουν στη διαμόρφωση της εμπορικής πολιτικής μέσω των Επιτροπών & Ομάδων Εργασίας του Συμβουλίου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στη ΣΛΕΕ, οι διαπραγματεύσεις με τρίτες χώρες διεξάγονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε συνεννόηση με τα κράτη-μέλη στο πλαίσιο της Επιτροπής Εμπορικής Πολιτικής, η οποία έχει οριστεί από το Συμβούλιο για να την επικουρεί στο έργο αυτό και στο πλαίσιο των οδηγιών που μπορεί να της απευθύνει το Συμβούλιο. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υποβάλλει τακτικά έκθεση στην Επιτροπή Εμπορικής Πολιτικής, καθώς και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την πρόοδο των διαπραγματεύσεων.

Συνεπώς τα κράτη μέλη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, διαδραματίζουν ενεργό ρόλο στα διάφορα στάδια της προετοιμασίας είτε πρόκειται για διαπραγματεύσεις με τρίτες χώρες στον τομέα του εμπορίου και των επενδύσεων, είτε για συναφή νομοθετικά μέτρα. Το Υπουργείο Εξωτερικών (Β6 Διεύθυνση Πολυμερών Οικονομικών Σχέσεων και Εμπορικής Πολιτικής) είναι υπεύθυνο για την προετοιμασία και το συντονισμό των θεμάτων εμπορικής πολιτικής της ΕΕ. Για τη διαμόρφωση των θέσεων της Ελλάδας η Β6 Διεύθυνση συνεργάζεται με άλλες Διευθύνσεις του Υπουργείου Εξωτερικών, συναρμόδια Υπουργεία, αλλά και διάφορες ομάδες συμφερόντων.

Οι κύριες προτεραιότητες της Ελλάδας στο πλαίσιο της εμπορικής πολιτικής αφορούν, μεταξύ άλλων τον τομέα των υπηρεσιών και δη οι ναυτιλιακές υπηρεσίες, την προώθηση του συστήματος προστασίας των Γεωγραφικών Ενδείξεων σε τρίτες χώρες, το άνοιγμα αγορών για ανταγωνιστικά αγροτικά αγαθά (π.χ. ελαιόλαδο, ελιές, κονσερβοποιημένα ροδάκινα κ.ά.), την προστασία των ευαίσθητων αγροτικών προϊόντων στην αγορά της ΕΕ, την προστασία της βιομηχανίας από αθέμιτες εμπορικές πρακτικές.