N. KOTZIAΣ: Σε ευχαριστώ Γιάννη. Απέδειξες πάλι ότι οι μικρές χώρες μπορούν να ασκήσουν μια εξαιρετική προεδρία σε αντίθεση με τις μεγάλες.
Είμαι πάντα ευγνώμων στο Συμβούλιο της Ευρώπης για την αλληλεγγύη και την υποστήριξη που επέδειξε προς εμάς κατά τη διάρκεια της δικτατορίας από το 1967 έως το 1974 και στον αγώνα μας κατά του φασισμού και των βασανιστηρίων.
Αυτό που υποστηρίζω πάντα είναι ότι αυτό που χρειαζόμαστε στην Ευρώπη και την ΕΕ είναι μια πολιτική κουλτούρα συμβιβασμού και συναίνεσης. Χρειαζόμαστε αυτή την πολιτική κουλτούρα μεταξύ των κρατών, στις διεθνείς σχέσεις αλλά και στις εσωτερικές υποθέσεις των κρατών μας.
Και η εμπειρία μου είναι ότι χώρες που δεν μπορούν να λειτουργήσουν με βάση αυτή την πολιτική κουλτούρα στις διεθνείς σχέσεις, στο τέλος, καταλήγουν να λειτουργούν κατά αυτόν τον ίδιο τρόπο και στο εσωτερικό τους.
Τι σημαίνει μια « πολιτική κουλτούρα συναίνεσης και συμβιβασμού»; Για εμένα, σημαίνει ότι προτιμάμε τον διάλογο αντί της αντιπαράθεσης. Σημαίνει ότι προτιμάμε να ενσωματώνουμε στο πλουραλιστικό δημοκρατικό μας σύστημα άλλες απόψεις, άλλα κινήματα αντί να τα καταστρέφουμε. Ότι προσπαθούμε να δημιουργήσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ των πλουραλιστικών απόψεων αντί να αφήνουμε να επικρατήσει ατμόσφαιρα δυσπιστίας ή έλλειψης εμπιστοσύνης.
Για εμένα η πολιτική κουλτούρα της συναίνεσης και του συμβιβασμού σημαίνει ότι η δημοκρατία είναι ένα σύστημα όπου η μειοψηφία έχει την προοπτική να γίνει πλειοψηφία. Ότι υπάρχει ένας μηχανισμός ο οποίος διασφαλίζει ότι οι μειονότητες, οι πολιτικές μειονότητες, μπορούν να γίνουν πλειοψηφίες και να περιορίσουν τη δύναμη των πλειοψηφιών. Διαφορετικά θα έχουμε, όπως έλεγε πάντα ο Αριστοτέλης, τη δικτατορία ή την τυραννία της πλειοψηφίας.
Και η πολιτική κουλτούρα της συναίνεσης σημαίνει σεβασμό του κράτους δικαίου έναντι τυχόν θεσμικών αυθαιρεσιών. Σημαίνει ότι μαχόμαστε για την ελευθερία του Tύπου, για την ελευθερία της έκφρασης, για την ελευθερία του λόγου, προκειμένου να προστατευθούν τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα από κρούσματα κατάχρησης θεσμικής εξουσίας.
Και ότι στο τέλος, αυτή η πολιτική κουλτούρα της συναίνεσης σημαίνει ότι μπορούμε να κατανοήσουμε και γνωρίζουμε ότι κάθε κοινωνία χαρακτηρίζεται από πληθώρα αντιφάσεων και ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε αυτές τις αντιφάσεις, αλλά αντίθετα πρέπει να τις αξιοποιούμε για την πρόοδο της κοινωνίας μας και πρέπει πάντα να δημιουργούμε και να ανανεώνουμε το σύστημα θεσμικών αντίβαρων.
Ως εκ τούτου, κατά την άποψή μου, αυτό που είναι πολύ σημαντικό για την Ευρώπη σήμερα είναι να αναπτύξουμε αυτή την κουλτούρα συμβιβασμού και συναίνεσης και όχι μια κουλτούρα που θα βασίζεται στην άσκηση εξουσίας εις βάρος της άλλης πλευράς.
Σας ευχαριστώ και πάλι.
19 Μαΐου, 2017