Παρουσίαση βιβλίων: «Ανθολογία νεοελληνικής λογοτεχνίας» και «Δάφνις και Χλόη»

Την Πέμπτη 22 Μαΐου 2014 και ώρα 19.00 θα πραγματοποιηθεί στο Σισμανόγλειο Μέγαρο του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στην Κωνσταντινούπολη η παρουσίαση των βιβλίων «Ανθολογία νεοελληνικής λογοτεχνίας» και «Δάφνις και Χλόη» του εκδοτικού οίκου Heyamola.

Στην ανθολογία που επιμελήθηκε ο συγγραφέας – μεταφραστής Άρης Τσοκώνας παρουσιάζεται η Σύγχρονη Ελληνική Λογοτεχνία με ένα εκτενές εισαγωγικό κείμενο, όπου ξεδιπλώνεται η πορεία του ελληνικού πεζού λόγου των τελευταίων εκατό χρόνων και στη συνέχεια ακολουθούν μεταφρασμένα αποσπάσματα από τα σημαντικότερα έργα 70 Ελλήνων λογοτεχνών. Παράλληλα συστήνεται ο κάθε συγγραφέας ξεχωριστά με μία φωτογραφία κι ένα σύντομο βιογραφικό. Στο τέλος του βιβλίου παρατίθεται λεπτομερής κατάλογος των μεταφρασμένων στα τουρκικά ελληνικών βιβλίων ποίησης, πεζογραφίας, παιδικής λογοτεχνίας, δοκιμίων κ.λπ.

Το τρυφερό βουκολικό έργο «Δάφνις και Χλόη» που έγραψε ο Λόγγος στις αρχές του 3ου αιώνα μεταφρασμένο από τη συγγραφέα – μεταφράστρια Ιώ Τσοκώνα, παρουσιάζεται δίγλωσσο, καθώς στην αριστερή σελίδα του βιβλίου τρέχει το αρχαίο κείμενο και στη δεξιά η μετάφραση. Στο εισαγωγικό κείμενο γίνεται αναφορά στο Αρχαίο Μυθιστόρημα, στην θέση του «Δάφνις και Χλόη» στην παγκόσμια λογοτεχνία και στην επιρροή που άσκησε στις υπόλοιπες τέχνες όπως ζωγραφική, γλυπτική, όπερα, κινηματογράφο.

Οι ομιλίες θα πραγματοποιηθούν στα τουρκικά, με δυνατότητα παρέμβασης στα ελληνικά. Η είσοδος είναι ελεύθερη.

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ

Ένα από τα τελειότερα μέσα που αντανακλά τον εσωτερικό κόσμο κάθε λαού, είναι η λογοτεχνία. Το εν λόγω βιβλίο με την δύναμη της πένας διακεκριμένων συγγραφέων ξεδιπλώνει την τελευταία εκατονταετία της σύγχρονης Ελλάδας, παρουσιάζοντας παράλληλα τις λύπες και τις χαρές του λαού της, καθώς και τον τρόπο εξωτερίκευσης των συναισθημάτων του.

Ο Γιώργος Σεφέρης στην ομιλία του κατά την διάρκεια της απονομής του Νόμπελ Λογοτεχνίας είπε τα εξής: «Ἀνήκω σὲ μία χώρα μικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι μικρὸς ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγμα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι μας παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.» 

Αν καταφέρει η ανθολογία μας να συστήσει καλύτερα τον πανάρχαιο γειτονικό ελληνικό λαό στους αναγνώστες της μέσω των μικρών δειγμάτων αυτού του πνευματικού πλούτου, θα πει πως πέτυχε τον σκοπό της.

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΔΑΦΝΙΣ ΚΑΙ ΧΛΟΗ

Μετά τα αριστουργήματα της επικής ποίησης, όπως η Ιλιάδα και η Οδύσσεια και τις τραγωδίες του Αισχύλου, Σοφοκλή και Ευριπίδη, αρκετοί συγγραφείς παρήγαγαν έργο σε πεζό λόγο, ωστόσο δεν δόθηκε κάποια ειδική ονομασία σ’ αυτά. Επίσης και στην «Ποιητική» του Αριστοτέλη δεν γίνεται καμία σχετική αναφορά. Στην ελληνιστική περίοδο, το λογοτεχνικό αυτό είδος το οποίο περιελάμβανε καθημερινές ερωτικές ιστορίες διανθισμένες από μακρινά ταξίδια και περιγραφές ανθρώπινων συναισθημάτων άρχισε να αποκτά πολλούς θαυμαστές. Με τον καιρό πήρε την ονομασία «δράμα», «βιβλίο», «λόγος» και αργότερα «μυθιστορία», για να καταλήξει στο σημερινό μας «μυθιστόρημα». Την περίοδο της Αναγέννησης στις λατινογενείς γλώσσες ονομάστηκε ρομάν, ρομάντζο, ρομάνς ή νοβέλ…

Το έργο αυτό που επί αιώνες επηρέασε και ενέπνευσε αμέτρητους καλλιτέχνες δεν είναι σημαντικό μόνο για την πρωτιά του, αλλά και για την λογοτεχνική του αξία. Έτσι θα λέγαμε πως η φράση του προοιμίου «…έγραψα απόχτημα ευχάριστο για όλους τους ανθρώπους, που να γιατρεύει τον άρρωστο, να παρηγορεί τον λυπημένο, να κάνει εκείνον που ερωτεύθηκε να θυμηθεί και να διδάξει εκείνον που δεν ερωτεύθηκε ποτέ…» επιβεβαιώθηκε και ο χρόνος δικαίωσε τον Λόγγο.